Dag 1: Kathmandu -→ Bhadrapur -→ Oyam

Nogmaals even kort terug in de tijd: in 2021 had ik een sabbatical year en zat de wereld op slot vanwege corona-beperkingen. Nepal bleek als een van de weinige plekken nog toegankelijk en zodoende begonnen we daar aan een 40-daags avontuur, het lopen van het oostelijke deel van de Great Himalayan Trail Lower Route. De heilige Pathibhara tempel ligt op deze route en daarmee was het idee voor een P.I.N.D.O. pelgrimstocht geboren: Pelgrims In Nepal Door Omstandigheden.
Fast forward naar 28 november 2023, wanneer een groep pindo's hun luxe resort in Kathmandu verlaat voor de lange weg naar Pathibhara, om daar hun persoonlijke, diepste wens neer te leggen. En, zoals het een echte pelgrimsreis betaamt, gaat dat natuurlijk niet vanzelf. Zoals Loesje zegt: ‘Misschien moet je eerst jezelf tegenkomen om het te kunnen zijn’.
 

De dag voor vertrek oefenen we in de tuin van het hotel met het opzetten en inpakken van de tentjes en gaat de weegschaal koortsachtig rond om te checken of de rugzakken en tassen voor de dragers nu eindelijk eens een acceptabel gewicht hebben. Weegt zes kilo echt zooooo zwaar? En dan moet er nog twee liter water bij? En waar dienen al die riempjes en gespjes op de rugzakken toch voor? Aan de iets blekere gezichten dan normaal valt af te lezen dat iedereen nu wel beseft dat het echte avontuur gaat beginnen en dat het nog niet zo makkelijk zal zijn om met spullen op je rug steile bergpaadjes op te gaan sjokken.
Uiteindelijk staan we 's-ochtends vroeg netjes op tijd te wachten op ons busje. Best wat later dan afgesproken komt onze gids uiteindelijk aanrijden en de toch enigszins opgekomen spanning vanwege tijdig op het vliegveld moeten zijn blijkt voor niets, want binnen een half uurtje zijn we op de domestic terminal van het vliegveld en die stelt niet meer voor dan een kleine check-in-hal en daarna de even kleine security-check-hal. Voor we het weten zitten we dan ook in de wachtruimte bij de gate. Met een busje worden we naar ons vliegtuigje gereden, een turboprop ATR 72 van Buddha Air. Met pakweg 40 passagiers zitten we ongeveer half vol en lekker knus, twee aan twee, sommigen slapend, sommigen gezellig keuvelend, vliegen er zo drie kwartier voorbij. We zetten vervolgens voet op het vliegveldje van Bhadrapur, ook wel Chandragadi Airport geheten, in het uiterste zuid-oost hoekje van Nepal. Onze bagage wordt vrijwel direkt na de landing met een handkar van het vliegtuig naar de ‘hal’ geduwd en dan is het wachten op de jeeps die ons naar onze eerste overnachtingsplaats zullen rijden. Dit blijkt enige tijd te duren en we doden de tijd met toiletteren, chips, thee en frisdrank nuttigen en gezellig kletsen op de bankjes rond de bodhi-boom. 

Als de jeeps gearriveerd zijn komen ook de andere gids en onze dragers aan, die helemaal met de bus vanuit Kathmandu gereden zijn. Een hartverwarmend weerzien volgt, waarna de bagage op het dak gesjord wordt en we onze -veelal langer dan nepalese- lijven en ledematen binnenboord persen.
De stemming zit er goed in en met vrolijke nepalese muziek (bestaat er zoets als ‘N-pop’?) aan boord genieten we van de eerste kilometers in deze nieuwe omgeving, op weg naar het avontuur. Dat begint na pakweg een half uur rijden al meteen, wanneer we niet verder kunnen, vanwege een blokkade van de weg met diverse voertuigen en mensen met rode vlaggen. Het is onduidelijk wat er precies aan de hand is, maar het ziet er allemaal een beetje uit alsof het met politieke partijen te maken heeft. Hoe het ook zij, we moeten omkeren en wachten tot we bericht krijgen dat we verder kunnen. Een snelle blik op de kaart van zuid-oost Nepal leert dat er geen andere wegen zijn naar onze bestemming dus er zit niets anders op. We rijden terug naar een stadje en na een heerlijke maaltijd in een restaurantje wachten we daar vervolgens in onzekerheid op bericht over hoe nu verder. Behalve een wandelingetje in de achter het restaurant gelegen theevelden is er verder niets te doen en pas rond een uur of vijf 's-middags kunnen we uiteindelijk weer door.

Alles goed en wel maar dit oponthoud betekent dus dat we niet eind van de middag of vroeg in de avond aan zullen komen, maar veel later. Hoe veel later, daar durven we nu nog niet aan te denken. Eerst nog maar even genieten van het landschap zolang het nog licht is. Niet heel lang dus. Het uitzichtpunt Kanyam, midden in de theeplantages, passeren we in het donker en hierna worden de wegen steeds smaller, slechter en bochtiger, tot we uiteindelijk in Tharpu aankomen. Hier zijn we in 2021 gestopt om de volgende dag naar Oyam te lopen. Nu doen we die laatste 15 kilometer dirtroad in het pikkedonker met de jeep. Een avontuur op zich en een spectaculaire uitsmijter van deze dag. 

Om ongeveer 03:00 bereiken we dan eindelijk Oyam en rollen we duizelig en door elkaar geschud uit de jeeps. De kamers zijn snel gevonden, de slaapzakken en matjes snel uitgerold en binnen no time klinkt alleen nog het gesnurk van een stel dappere en vermoeide Pindo's.